<link href="//maxcdn.bootstrapcdn.com/bootstrap/3.3.0/css/bootstrap.min.css" rel="stylesheet" id="bootstrap-css">
<script src="//maxcdn.bootstrapcdn.com/bootstrap/3.3.0/js/bootstrap.min.js"></script>
<script src="//code.jquery.com/jquery-1.11.1.min.js"></script>
<div class="container">
<div class="row">
<b>«<i>Όχι, όχι, δε φεύγω από την παιδική!»</i></b><b> . Πώς να θέσουμε όρια με ενσυναίσθηση; Ένα «σενάριο» που θα μας βοηθήσει</b>Πολλοί γονείς θεωρούν πως, ·αν δεν επιβάλλουν τιμωρίες, το παιδί τους δε θα αποκτήσει αυτοπειθαρχία . Μα, το να μην τιμωρείς, δε σημαίνει παράλληλα κι ότι δε θέτεις κάποια όρια!
Με την απόλυτη έλλειψη ορίων, ·όντως, δε δίνουμε στο παιδί την ευκαιρία να αναπτύξει αυτοπειθαρχία . ·Από την άλλη, όμως, ούτε και τα παιδιά που μεγαλώνουν με τιμωρίες αποκτούν αυτοπειθαρχία, γιατί, πολύ απλά, δεν επιλέγουν εκείνα να κάνουν κάτι– εξαναγκάζονται να το κάνουν. Συχνά, στην πορεία σταματούν να συνεργάζονται, επαναστατούν και γίνονται πολύ καλοί ψεύτες.
Οπότε, ναι, τα όρια είναι βασικό εργαλείο για να μεγαλώσουμε σωστά τα παιδιά μας. Όχι όμως οποιαδήποτε όρια, αλλά <b>όρια που θέτουμε με ενσυναίσθηση </b>. Δηλαδή, θέτουμε όρια:
<ul>
<li>········Με σεβασμό στα συναισθήματα του παιδιού και βοηθώντας το να τα επεξεργαστεί .</li>
<li>········Παραμένοντας κοντά του σ’όλη τη διάρκεια της «κρίσης»</li>
<li>········Χωρίς να κάνουμε το παιδί να υποφέρει ή να αισθανθεί άσχημα</li>
</ul>
<b>Το «σενάριο» : στην παιδική χαρά</b>
Οι περισσότεροι από εμάς έχουμε βιώσει την παρακάτω κατάσταση:
<b>Μαμά</b>: Ευγενία, είναι ώρα να πάμε σπίτι. Έχουμε μπιφτεκάκια λαχανικών που τρελαίνεσαι! Θέλεις να περπατήσουμε μαζί ή προτιμάς ν ’ανέβεις στο καρότσι;
<b>Ευγενία</b>: Όχι, μαμά, τώρα κάνω κούνια.
<b>Μαμά</b>: { συμπάσχει λεκτικά με το παιδί και αναγνωρίζει τα συναισθήματά του} Περνάς τέλεια στην κούνια, ε; Θα ήθελες να κάτσουμε εδώ για πολύ ακόμα. {θέτει τα όρια} ΚΑΙ θέλουμε να φάμε τα ωραία μας μπιφτεκάκια γιατί γουργουρίζουν οι κοιλιές μας! Γι αυτό, πρέπει να πάμε σπίτι τώρα. Έλα να τρέξουμε να δούμε ποιος θα φτάσει πρώτος στο καροτσάκι!
<b>Ευγενία</b>: Όχι, μαμά, κάνω κούνια τώρα.
Όλοι ξέρουμε ότι αυτό μπορεί να συνεχιστεί επ’ άπειρον. Το δυομισάχρονο θα αρχίσει όλο και πιο πολύ να πεινάει και η μαμά όλο και πιο πολύ να εκνευρίζεται . Μέχρι εδώ, η μαμά τα έχει πάει πολύ καλά κι έχει λειτουργήσει με ενσυναίσθηση . Έθεσε το όριο. Το παιδί δεν ανταποκρίθηκε . Εφόσον η μαμά είναι μέσα της σίγουρη ότι δε θέλει να το διαπραγματευτεί, είναι πλέον η στιγμή να το ξεκαθαρίσει και στο παιδί.
<b>Μαμά</b>: Ευγενία, θα ήθελες να μέναμε στις κούνιες όλη μέρα, ε; {εκπλήρωση επιθυμίας}
<b>Ευγενία:</b>ΝΑΙ!
<b>Μαμά</b>: Κι εγώ θα το ήθελα! Θα ήταν σούπερ διασκεδαστικό, ε; {σημείο συμφωνίας} Αλλά τώρα είναι ώρα για μεσημεριανό και πρέπει να πάμε σπίτι. Μπορείς να επιλέξεις: ή κατεβαίνεις μόνη από την κούνια και επιστρέφουμε περπατώντας ή σε παίρνω αγκαλιά και σε βάζω στο καροτσάκι σου. {Η μαμά δίνει επιλογές. Αυτό βοηθάει την Ευγενία να έχει έναν κάποιο έλεγχο της κατάστασης}.
